چرک نویس

از سال ۸۱، همیشه این بغض موقع تحویل سال می‌ترکه  و اشک و ارزو می‌ریزه زمین امیدوارم سال ۹۹ به کوفتی ۹۸ نباشه هرچند از ۹۶ هیچ سال خوب نیست 😞

بیست و هشت اسفند، ساعت 5 عصر تنها تو دفتر شرکت، وسط کرونا، دارم روی فرمول و استاندارد های کمیته اشل کار می کنم!  کاری که تهش میشیم چوب دو سر طلا! مثل ارزیابی ها و پاداش و ... 2 روز دیگه هم عیده! عید قرنطینه ای و عید تنها! برای منی که عاشق مهمونی و دورهمی و .. خیلی سخته! اما این چیزی که از ملت می بینم، قطعا و قطعا بعد از عید خیلی بدتر از الان میشه این سیل کرونا و نگرانی هر روز بابت همه ی عزیزان نگرانی بابت اینکه سالم بمونن نگرانی بابت اینکه خودمون سالم بمونیم! که اگه نمونیم! کی مراقب رضا باشه! تا خوب بشیم

خواب دیدن همیشه برام عجیب بوده و هست خیلی وقت ها از رو خواب هایی که میبینم پی به حس درونیم می‌برم الان ساعت ۵:۳۲  صبح جمعه ۱۶ اسفند خواب دیدم، در خواب عصبانی شدم و ناراحت (حتی موضوعش در بیداری هم البته عصبانیم می‌کنه) با تپش قلب شدید بیدار شدم و الان می‌بینم درسته برای مدت طولانی است که  عصبانی ام  ناراحتم از مملکت، از برخی دوست نماها، از خودم

با هر سرفه، با هر عطسه از عزیزانم، دلهره و استرسی می گیرم که خدا می دونه متخصص فکرهای چرت و پرت ام نشستم حساب کردم اگر برسه به قحطی، باید برای دوماه چه قدر مواد غذایی و آب داشته باشم چقدر باید لوازم ضروری داشت خدا رحم کنه

رفتیم تهران بعد نزدیک دوسال رفتم پیش بابا دلم خیلی تنگ شده بود رفتم و گریه کردم، آروم شدم خوب بود فقط داشتم گم می کردم! داشت یادم میرفت بابا رو کجا جا گذاشتیم 😓 روز خوبی بود

آرشام ارشیا شایان  و... این ها فقط اسم هایی است که به خاطر خودخواهی و تحمیل حتی تا الان نگفته بود بهم مجبورش کردم بیاد کرمان مجبور کردم بچه دار شیم و اسمش رو رضا بزاریم لعنت به من

یه دل سیر گریه کردم دختر یکی از همکاران نقاسی از عکس رضا کشیده برامون از روی محبت بازش کردم گوش راست و نداشت اوار غمش رو من و مریم ریخت من هم که آمادگیش و داشتم گریه کردم گریه کردیم گریه کردیم