دویست و بیست و دو

سه هفته از شروع خدمت گذشت .. به قول بروبچ 21 روز خدمت نبووووود!
دیگه به پادگان ، صبح ساعت 4 بیدار شدن و شب ساعت 10 خاموشی دادن
غذای مزخرف و خوردن آب چاه ، بشین پاشو ، ورزش صبحگاهی و آنکارد کردن تخت و بدو رو و حمام 4 دقیقه ای ( اونم دو نفر زیر یه دوش ) و رژه رفتن ها عادت کردیمسه چهار روز اول خیلی سخت بود .. از دو جنبه ، هم ما 25 سال این هیکل رو تکون نداده بودیم هم از نظر عصبی مشکل پیدا کرده بودیم
هم دوری از عزیزان و شهر و زندگی عادی
هم امر و نهی شدن و دستور دادن یه سری بچه و آدم هیچی نفهم
هم از همه مهمتر حس از دست دادن 2 سال از عمر
اما سربازی و اجباری اسمش روشه و
مجبور به عادت و تحمل شدیم
سعی هم کردیم به نقاط مثبتش فکر کنیم
یه ورزیده شدن تن و بدنمون و سحر خیزی و مثلا نظم پیدا کردن و بالا بردن ضریب تحمل
به هر حال 3 هفته گذشت
5 هفته دیگه آموزشی تموم میشه
یه ذره نگرانی دارم برای بعدش و فکرم مشغوله
شهرستان افتادن و این حرفها ... یه ذره بیشتر از یه مقدار برنامه هام رو میریزه به هم ... خلاصه باید تحمل کرد... امید به خدا و بعدش به دوستانی که ببینیم انشاالله می تونن برام کاری کنند یا نه
خوب بگذریم

ممنون بابت کامنت ها و اینا
روز معلم همتون هم مبارک :دی
نمی تونم سر بزنم بهتون
شرمنده
وقتی میام خونه و بر می گردم پادگان ( 5شنبه ظهر تا جمعه شب ) دیگه نا نمونده و دلم می خواد همش استراحت کتم
هرچند بازم نمیشه زیاد استراحت کرد اما خوب حس و حال نت هم از بین رفته
بهم سر بزنین
منم سعی می کنم هر یکی دو هفته یه چیزایی بنویسم

پی نوشت :
1- از دوست جون بابت اینکه آپدیت کرد ممنونم ... خودشم معلمه .. خیلی هم معلم خوبیه .. روزش مبارک
2- خیلی خوشحالم .. بابت حرفهایی که دیشب زدیم ... خیلی خوشحالم .. دلم قرص و محکم تر شد.. ممنون
3- دلمان تنگ شده .. خیلی زیاد ... می دونی با این که دوری جسما اما همیشه باهامی .. بعضیا تو پادگان تیکه انداختن بهم .. آخه وقتی دارم برات مینویسم اصلا توی یه عالم دیگم ..
راستی می دونی خیلی این 2 ماه داره به دردخور میشه .. خیلی قدر دون و خود شناس و اینا شدم .. خیلی ذهن آدم برای فکر کردن باز تره . خیلی هم نتایجش خوبه .. می دونی
4- انشاالله که بشه ببینمت ... اما می ترسم .. نکنه ببینمت و دوباره سه چهار روز ناراحتی و عصبی بودن اذیتت کنه
5- توکل به خدا ... خداوند صابران را دوست داد