چرک نویس

نمی‌دونم شاید آدم متوقعی‌ام، شاید من رفتارم بدتر بوده از بقیه، شاید اشتباه فکر می‌کنم! شاید اگر موقعیت معکوس بود من‌ هم همین‌طور رفتار می‌کردم اما توقعی که از دوست و آشنای ۲۵ ساله، ۱۵ ساله و .. داشتم این بود در پریشان‌حالی باهات حرف بزنه، پیگیرت باشه، سعی کنه حالت رو خوب کنه اما برخی رفتارشون حتی احوال پرسی هم نداره! بیشتر انکاره وجود حال بده اگر براشون دوست بودم، دوستی که ارزش‌مند بود، فکر می‌کنم جور دیگه بود رفتارها اینه که می‌گم دوست هیچ کس نیستم! 

دیروز پرستار رضا، با بستن دو تا کش به موهاش عزیز دلم رو شبیه یه دختر کرده بود، رضای قشنگم رضای جانم  الحق بهش هم میومد این مسئله ذهن من و درگیر کرد وقتی رضا به دنیا اومد، وقتی ما با این حجم از اندوه و ناامیدی مواجه شدیم، وقتی همه‌ی زندگی و فکرمون شده آینده‌ی رضا چند اتفاق افتاده اینکه ما امادگی داشتن بچه‌ی دیگه‌ای نداریم اینکه رضا به خاطر ما تا اخر عمر تنهاست اینکه ما آخر عمر تنهاییم اینکه از داشتن دختر حتما محرومیم  و ... کاش رضا ما رو ببخشه کاش ببخشه

یه چیزایی رو آدم نباید بدونه یه چیزایی و نباید بشنوه یه چیزایی رو نباید بفهمه اما وقتی فهمید، وقتی شنید، وقتی دونست دیگه برگشت نداره میشه به حس بد بینی، برداشت همیشگی همه ی اتفاقات بر اساس همون دونسته ها! و همون شنیده ها

گاهی فکر می‌کنی حرف زدن آرومت می‌کنه گاهی فکر می‌کنی حرف زدن سبکت می‌کنه اما کسی و نداری که باهاش حرف بزنی اگرم داری وقتی هست حرف نمی‌زنی کسی که حاضره حرفت و گوش کنه برات عزیزه و نمیخوای حرف زدنت ناراحتش کنه بعد بداخلاق می‌شی با بداخلاقی ناراحتش می‌کنی بعد این سیکل تکرار می‌شه بدگمان می‌شی بدبین می‌شی دنبال بهونه می‌گردیو همه جا سیاه میشه پی‌نوشت: وقتی هم دوستی هست که باهاش حرف بزنی، اون لحظه، اون زمان همه چی خوبه یکی از دلایل حرف نزدن همینه

وقتی به این دوسال و اندی فکر می کنم، سنگینی عجیبی رو سینه ام حس می‌شه رضا هر روز داره بزرگ تر میشه، هر روز شیرین تر میشه و دلم می سوزه که چرا ای کاش هیچ چیز این جوری نبود ای کاش من اصرار برای بچه دار شدن نداشتم ای کاش  نمی دونم اگر بزرگ بشه و بپرسه چرا! چرا من به دنیا اومدم، چرا با این شکل ؟ چرا گذاشتین این اتفاق بیفته!

نزدیک به چهار ساله که کرمان زندگی می کنم چهارسالی که خیلی چیزها توش اتفاق افتاد زندگی اینجا هم خوبه هم بد خوبه چون زمان آزادتری داری، دغدغه ی کمتری داری مخصوصا تو مسائل کاری، بیشتر کنار خانواده ای و ... بده چون تنهایی هیچ کس و نداری در تئوری میشه با افراد جدید ارتباط گرفت و دوست شد و ... اما در عمل مشکل از اون‌جا شروع میشه که به عنوان مدیر یه سری آدم از تهران اومدی کرمان! ته تهش مدیرشونی، اونم مدیری از پایتخت فرستادن بالاسرشون کارشم hr و .. نه اون‌ها راضی میشن دوستت باشن نه میپذیرنت، نه صمیمیت پیدا می کنن دشمن بودن باهات هم که از پیش‌فرض هاست(نه برای همه) اما دوستی باهات یه امر مکروهه بین شون حتی اگر باهات دوستی کنن، بیان خونت محرمانه میان! کسی نباید بدونه که گربه نیششون نزنه اولویت دومی شهروند دومی از اونها نیستی این همیشه رنجت میده پی نوشت: نمیدونم مهاجرت به خارج چه‌جوریه احتمالا بدتر

به یه نتیجه ی تلخ رسیدم صمیمی ترین دوست هام، من براشون صمیمی ترین دوستشون نیستم! یعنی دوستی ندارم هیچ بیشتر که فکر می‌کنم ببینم شاید دوستی دارم همه یا از دوران مدرسه و دانشگاه بودن یا خدمت یا کار هر کدوم هم دوره اش گذشت، ارتباط ساده اش از بین رفت و برخی هر دوسالی ارتباطی دارن هیچ دوستی از هیچ دوره ای ندارم فقط کافیه من تماس نگیرم! حالی نپرسم کسی حال من رو نمی پرسه دراین شبهای دلتنگی که غم با من هو آغوش به جز اندوه و تنهایی،کسی با من نمی جوشه کسی حالم نمی پرسه،کسی دردم نمی دونه کسی حالم نمی پرسه،کسی دردم نمی دونه نه هم درد و هم آوایی با من یکدل نمی خونه ازاین سرگشتگی ببزارم وبیزار ولی راه فراری نیست از این دیوار برای این لب تشنه،دریغا قطره آبی کو برای خسته چشم من،ذریغا جای خوابی کو دراین سرداب ظلمت،نور راهی کو دراین اندوه غربت سرپناهی کو شبها پر درد ومن ازغصه ها دل سرد کجا پیدا کنم دل سوخته ای هم درد اسیر صد خیال و وهم واندوهم سرا پا دردم وسنگین تراز کوهم

تو این هیر و بیری نشستم سریال this is us می‌بینم و قسمتی که پدرخانواده فوت می‌کنه آه بابا بابا دلم خیلی تنگه اما خوش به حالت نیستی نیستی و ما رو نمی‌بینی وضع مملکت و نمی‌بینی حیف نیستی نوه‌هات و ببینی عروس هات و ببینی عروسی هیچ کدوم و ندیدی بابا خوبه نیستی غم ما رو ببینی جات خوبه  جای تو خوب نباشه خدا عادل نیست بابا خوبه نیستی غصه ی رضا رو بخوری چه سریال خوبیه this is us غمگینم

خشمگینم غمگینم بسیار زیاد قلبم داره از صبح از سینه ام بیرون میزنه!  خدا لعنتشون کنه خدا لعنتشون کنه خدا لعنتشون کنه خدا لعنتشون کنه خدا لعنتشون کنه خدا لعنتشون کنه

وقتی به اتفاقاتی که توی یک هفته اخیر افتاد فکر می‌کنم اتفاقاتی که هر کدوم برای یک سال مملکت کافی بود  سردرد می‌شم و نگران نگران آینده‌ی رضا جدی چی فکر کردیم که این طفل معصوم رو به دنیا آوردیم همین الانش حتی تو بهترین جای دنیا هم بودیم اگر ازم بپرسه بابا چرا من و به دنیا آوردین؟ که این مشکلات و داشته باشم! که با بقیه فرق کنم؟ که ... همین رو جواب ندارم چه برسه به این وضعیت و این مملکت ... دلم میخواد راه برم، طولانی  و این انرژی منفی و خستگی رو تخلیه کنم اما نمیشه

چند روزی که تهران بودیم، دیدم چقدر دوری سخته! برگشت سخت تر بود از جمعه که حال مامان بد شد و رفتیم بیمارستان، دلم آروم و قرار نداره، بودم و دلم لرزید از ترس نباشم و ... خدا به امید خودت قاسم سلیمانی رو هم کشتند و گرفتار بین دو دیو عالم به سر می بریم. ما که سوختیم نگرانی رضا و آینده اش داره می کشتم!

با صد هزار مردم تنهایی بی صد هزار مردم تنهایی فک کنم دارم دچار پی ام اس می‌شم

اومد بغلم با دستاش دو تا گوش من و گرفت و بازی کرد بوسیدمش دوتا دستش رو گذاشت رو گوش هاش بابایی این نیست! و هی تفاوت گوش راست و چپش رو با دست لمس کرد اروم تو گوش چپش گفتم عزیزم، بزرگ میشی میریم دکتر اون ور هم مثل این ور گوش دار میشه و سوختم